حکم خواستگاری دختر از پسر!

در هیچ یک از مواد قانون نیامده است که دختران حق خواستگاری ندارند! آنچه فکر شما و شهروندان را به این مساله مشغول کرده و باعث طرح این پرسش شده، اتفاقا عرف است نه قانون!

اصولا قانون در مقام تبیین کلی حقوق است و به جزییات مسائل خصوص شهروندان کاری ندارد :-) وقتی قانون مدنی تاکید دارد که «هر زنی را که خالی از موانع نکاح باشد؛ می‌توان خواستگاری نمود وفق ماده ۱۰۳۴ قانون مدنی» هدف آن است که موانع و محدودیت‌های شرعی و قانونی بر سر راه خواستگاری از زنان و دختران را یادآوری کند. بنابراین اگر در موارد قانون مدنی به طور خاص از خواستگاری زن صحبت نشده، به این خاطر است که موانع شرعی و یا قانونی خاصی بر سر راه مردان نیست، نه اینکه حق خواستگاری را قانون مدنی صرفا به مردان داده باشد و برای حق انتخاب دختران و یا زنان خالی از موانع نکاح ارزش حقوقی قایل نباشد.

تاکید می‌کنم آنچه در این گونه موارد مانع ایجاد می‌کند و فضا را سنگین جلوه می‌دهد، عرف و نوع نگاه مردم است که غالبا به شکل ذهنی - موانعی را بر سر راه دخترانی که قص دارند به شکلی معقول و البته با رعایت جوانب اخلاقی و اجتماعی از پسری خواستگاری کند، ایجاد می‌کند. وگرنه شما مطمئن باشید اگر چنین اقدامی از سوی دختر صورت گیرد نه قانون و نه دستگاه قضایی به هیچ وجه به این مساله معترض نشده و ورود نمی‌کنند.

بگذارید باز هم چیزی را که در آن سوی خط قانون و در محیط جامعه، ذهن‌ها را به خود مشغول کرده با شما در میان بگذاریم؛

چرا وقتی قانونی وضع می‌شود که ظاهرا به حریم خصوصی زندگی ما ورود کرده، برآشفته می‌شویم و اعتراض می‌کنیم و وقتی هم که قانون به احترام تنوع سلیقه‌های شهروندان و نیز حرمت حریم خصوصی در مسائلی نظیر حق خواستگاری ورود نمی‌کند، طوری عمل می‌کنیم گویی قانون و قانونگذار مقصرند و تصورات و ذهنیت های ما و اجتماع هیچ نقشی ندارند؟!

به عبارت دیگر چرا پنهان شدن خودمان را در پس زبان مردم و طعنه‌های خودساخته، به حساب قانون نانوشته‌ای می‌گذاریم که هرگز چنین ممنوعیتی را دیکته نکرده است؟ بر فرض که قانون در پاره‌ای موارد، ممنوعیت و یا محدودیت ایجاد کرده باشد، چرا آنجا که نه محدودیت قانونی است و نه ممنوعیت قضایی، از حق انتخابمان به نحوی که دوست داریم استفاده نکنیم؟

نمی دانم چرا نمی‌خواهیم بپذیریم که رسیدن به هر مقصد و مقصودی هزینه دارد؛ آن هم در شرایطی که می‌دانیم خرید نان هم هزینه دارد! اما نه لزوما هزینه مادی؛ کسی که نان داغ و تازه برای صبحانه‌اش می‌خواهد باید از خواب شیرین صبحگاهی‌اش هزینه کند. نمی‌شود که هم تا ۹ صبح بخوابد و هم نان ماشینی سردی که دیشب از بقالی سر کوچه خریده قسمتش نشود! نان داغ و تازه که خود به خود وارد منزل او نمی‌شود که برود سر میز صبحانه‌اش؛ همچنان که عرف غلط یا رسمی که دوستش نداریم نیز ناخودآگاه و بدون هیچ حرکت و هزینه‌ای یک شبه از ذهن مردم خارج نمی‌شود.

بد نیست بدانیم که حق گرفتنی است هم دادنی؛ به شرط یاد گرفتن راه اعمال حق!!! 

وکیل آنلاین